آدم در این کرانه دلش جای دیگریست
این خاک، کربلای معلای دیگریست
کنج اتاقم از تب و تاب دعا پر است
دستانم از «کذالک» از «ربنا» پر است
ای مشعل دانش از تو روشن
وی باغ صداقت از تو گلشن
نتوان گفت که این قافله وا میماند
خسته و خُفته از این خیل جدا میماند
