غم داغ تو را با هیچکس دیگر نخواهم گفت
برایت روضه میخوانم ولی از سر نخواهم گفت
این شعر را سخت است از دفتر بخوانیم
باید که از چشمان یکدیگر بخوانیم
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
تبر بردار «ابراهیم»! در این عصر ظلمانی
بیا تا باز این بتهای سنگی را بلرزانی
هر دم از دامن ره، نوسفری میآمد
ولی این بار دگرگون خبری میآمد
در پیچ و خم عشق، همیشه سفری هست
خون دل و ردّ قدم رهگذری هست
کوه آهسته گام برمیداشت
پیکر آفتاب بر دوشش
خودش را وارث أرض مقدس خوانده، این قابیل
جهان وارونه شد؛ اینبار با سنگ آمده هابیل
جاده ماندهست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده