عالم همه مبتدا، خبر کرببلاست
انسان، قفس است و بال و پر کرببلاست
این شعر را سخت است از دفتر بخوانیم
باید که از چشمان یکدیگر بخوانیم
یک پنجره، گلدانِ فراموش شده
یک خاطره، انسانِ فراموش شده
از هالۀ انتظار، خواهد آمد
بر خورشیدی سوار خواهد آمد
تبر بردار «ابراهیم»! در این عصر ظلمانی
بیا تا باز این بت‌های سنگی را بلرزانی
هرچند نفس نمانده تا برگردیم
با این دل منتظر، کجا برگردیم؟
در پیچ و خم عشق، همیشه سفری هست
خون دل و ردّ قدم رهگذری هست
خودش را وارث أرض مقدس خوانده، این قابیل
جهان وارونه شد؛ این‌بار با سنگ آمده هابیل
