وانهاده‌ست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبرده‌ست تنش را این بار
عمری‌ست انتظار تو ای ماه می‌کشم
در انتظار مهر رخت آه می‌کشم
صبحی دگر می‌آید ای شب زنده‌داران
از قله‌های پر غبار روزگاران
ماه غریب جادّه‌ها، همسفر نداشت
شب در نگاه ماه، امید سحر نداشت
ما را دلی‌ست چون تن لرزان بیدها
ای سرو قد! بیا و بیاور نویدها
دل به دریا زد و دل از او کند
گرچه این عشق شعله‌ور شده بود
یکی از همین روزها، ناگهان
تو می‌آیی از نور، از آسمان
