آن‌جا که دلتنگی برای شهر بی‌معناست
جایی شبیه آستان گنبد خضراست
سنگ‌ها آینه‌ها نام تو را می‌خوانند
اهل دل، اهل صفا، نام تو را می‌خوانند...
اهل دل را شد نصیب از لطف جانان، اعتکاف
فیض حق باشد برای هر مسلمان، اعتکاف
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بی‌کفنت را
باز گویا هوای دل ابری‌ست
باز درهای آسمان باز است
