رسیدی و پر و بال فرشته‌ها وا شد
شب از کرانۀ هستی گذشت و فردا شد
آسمان از ابر چشمان تو باران را نوشت
آدم آمد صفحه‌صفحه نام انسان را نوشت
وقتی نمازها همه حول نگاه توست
شاید که کعبه هم نگران سپاه توست
آن روز، گدازۀ دلم را دیدم
خاکستر تازۀ دلم را دیدم
نشان در بی‌نشانی‌هاست، پس عاشق نشان دارد
شهید عشق هر کس شد مکانی لامکان دارد
بیا به خانه که امّید با تو برگردد
هزار مرتبه خورشید با تو برگردد
الا رفتنت آیۀ ماندن ما
که پیچیده عطر تو در گلشن ما
می‌رسم خسته می‌رسم غمگین
گرد غربت نشسته بر دوشم
