مرا از حلقۀ غم‌ها رها کن
مرا از بند ماتم‌ها رها کن
ماه غریب جادّه‌ها، همسفر نداشت
شب در نگاه ماه، امید سحر نداشت
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونین‌جگرهاست
دل به دریا زد و دل از او کند
گرچه این عشق شعله‌ور شده بود
شروع نامه‌ام نامی کریم است
که بسم‌الله الرحمن الرحیم است
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
قیامت غم تو کمتر از قیامت نیست
در این بلا، منِ غمدیده را سلامت نیست
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
