میرود بر لبۀ تیغ قدم بردارد
درد را یکتنه از دوش حرم بردارد
رخصت بده از داغ شقایق بنویسم
از بغض گلوگیر دقایق بنویسم
شروع نامهام نامی کریم است
که بسمالله الرحمن الرحیم است
قیامت غم تو کمتر از قیامت نیست
در این بلا، منِ غمدیده را سلامت نیست
رُخش چه صبح ملیحی، لبش چه آب حیاتی
علی اکبر لیلاست بَه چه شاخه نباتی