سرچشمۀ فیض، روح ربانی تو
دریای فتوت، دل طوفانی تو
صبحی دگر می‌آید ای شب زنده‌داران
از قله‌های پر غبار روزگاران
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
کس چون تو طریق پاکبازی نگرفت
با زخم نشان سرفرازی نگرفت
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
شوریده سری که شرح ایمان می‌کرد
هفتاد و دو فصلِ سرخ عنوان می‌کرد
عالم همه خاک کربلا بایدمان
پیوسته به لب، خدا خدا! بایدمان
