سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
پیشانی‌ات
از میان دیوار می‌درخشد
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
به گونۀ ماه
نامت زبانزد آسمان‌ها بود
پیش چشمم تو را سر بریدند
دست‌هایم ولی بی‌رمق بود
بهار آسمان چارمینی
غریب امّا، امامت را نگینی
