غریبِ در وطن، میسوخت آن شب
درون خویشتن، میسوخت آن شب
روز، روز نیزه و شمشیر بود
ظهر داغ خون و تیغ و تیر بود
ای آنکه غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
پیش چشمم تو را سر بریدند
دستهایم ولی بیرمق بود
بهار آسمان چارمینی
غریب امّا، امامت را نگینی
