غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
وقتی خدا بنای جهان را گذاشته
در روح تو سخاوت دریا گذاشته
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
پیش چشمم تو را سر بریدند
دست‌هایم ولی بی‌رمق بود
بهار آسمان چارمینی
غریب امّا، امامت را نگینی
