بنای دین که با معراج دستان تو کامل شد
به رسم تهنیت‌گویی برایت آیه نازل شد
آورده‌ام دو ظرف پر از رنگ، سبز و سرخ
یک رنگ را برای خودت انتخاب کن
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
پیش چشمم تو را سر بریدند
دست‌هایم ولی بی‌رمق بود
بهار آسمان چارمینی
غریب امّا، امامت را نگینی
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
افزون ز تصور است شیداییِ من
این حال خوش و غم و شکیبایی من
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
