قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
این سخن کم نیست دنیا صبحگاهی بیش نیست
شهر پرآشوبِ امکان، کوچه‌راهی بیش نیست
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
با اشک تو رودها درآمیخته‌اند
از شور تو محشری بر انگیخته‌اند
جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده
به دست غیر مبادا امیدواری ما
نیامده‌ست به جز ما کسی به یاری ما
من و این داغ در تکرار مانده
من و این آتش بیدار مانده
