آمد عروس حجلۀ خورشید در شهود
در کوچه‌ای نشست که سر منزل تو بود
مردی که دلش به وسعت دریا بود
مظلوم‌تر از امام عاشورا بود
با اشک تو رودها درآمیخته‌اند
از شور تو محشری بر انگیخته‌اند
خزان نبیند بهار عمری که چون تو سروی به خانه دارد
غمین نگردد دلی که آن دل طراوتی جاودانه دارد
چشمت به پرنده‌ها بهاری بخشید
شورِ دل تازه‌ای، قراری بخشید
به دست غیر مبادا امیدواری ما
نیامده‌ست به جز ما کسی به یاری ما
این زن که از برابر طوفان گذشته بود
عمرش کنار حضرت باران گذشته بود
من و این داغ در تکرار مانده
من و این آتش بیدار مانده
