مرا از حلقۀ غم‌ها رها کن
مرا از بند ماتم‌ها رها کن
در راه تو مَردُمَت همه پر جَنَم‌اند
در مکتب عشق یک‌به‌یک هم‌قسم‌اند
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونین‌جگرهاست
هرگز نه معطل پر پروازند
نه چشم به راه فرصت اعجازند
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
با اشک تو رودها درآمیخته‌اند
از شور تو محشری بر انگیخته‌اند
به دست غیر مبادا امیدواری ما
نیامده‌ست به جز ما کسی به یاری ما
من و این داغ در تکرار مانده
من و این آتش بیدار مانده
