داشت میرفت لب چشمه سواری با دست
دشت لبریز عطش بود، عطش... اما دست...
دری که بین تو و دشمن است خیبر نیست
وگرنه مثل علی هیچکس دلاور نیست
غزل عشق و آتش و خون بود که تو را شعر نینوا میکرد
و قلم در غروب دلتنگی، شرح خونین ماجرا میکرد
هجده بهار رفت زمین شرمسار توست
آری زمین که هستی او وامدار توست
ازل برای ابد ملک لایزالش بود
چه فرق میکند آخر، که چند سالش بود