آن شب زمین شکست و سراسر نیاز شد
در زیر پای مرد خدا جانماز شد
رسیدی و پر و بال فرشتهها وا شد
شب از کرانۀ هستی گذشت و فردا شد
عالم همه مبتدا، خبر کرببلاست
انسان، قفس است و بال و پر کرببلاست
آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
یک پنجره، گلدانِ فراموش شده
یک خاطره، انسانِ فراموش شده
ازل برای ابد ملک لایزالش بود
چه فرق میکند آخر، که چند سالش بود