او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
آن را که ز دردِ دینش افسونی هست
در یاد حسین، داغ مدفونی هست
ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لب‌تشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییده‌ست
بر خاک پگاه کوچکی روییده‌ست
بی‌تاب‌تر از جانِ پریشان در تب
بی‌خواب‌تر از گردش هذیان بر لب
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
