ای نگاهت امتدادِ سورۀ یاسین شده
با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
غریبه! آی جانم را ندیدی؟
مه هفت آسمانم را ندیدی؟
آنجا كه حرف توست دگر حرف من كجاست؟
در وصل جای صحبت از خویشتن كجاست؟
این چه خروشی‌ست؟ این چه معمّاست؟
در صدف دل، محشر عظماست
برگرد ای توسل شب‌زنده‌دارها
پایان بده به گریۀ چشم‌انتظارها
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
