او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
یک بار رسید و بار دیگر نرسید
پرواز چنین به بام باور نرسید
اگرچه باغِ پر از لالۀ تو پرپر شد
زمین برای همیشه، شهیدپرور شد
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
