ای کاش که در بند نگاهش باشیم
دل‌سوختۀ آتش آهش باشیم
روزی که عطش به جان گل‌ها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خسته‌حالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
ما گرم نماز با دلی آسوده
او خفته به خاکِ جبهه خون‌آلوده
دریا بدون ماه تلاطم نمی‌کند
تا نور توست، راه کسی گم نمی‌کند
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
