روزی که عطش به جان گلها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خستهحالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
او خستهترین پرندهها را
در گرمی ظهر سایه میداد
میرود بر لبۀ تیغ قدم بردارد
درد را یکتنه از دوش حرم بردارد
دریا بدون ماه تلاطم نمیکند
تا نور توست، راه کسی گم نمیکند
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
رُخش چه صبح ملیحی، لبش چه آب حیاتی
علی اکبر لیلاست بَه چه شاخه نباتی