شده‌ست خیره به جاده دو چشم تار مدینه
به پیشوازی تنهاترین سوار مدینه
این اشک‌های داغ را ساده نبینید
بَر دادن این باغ را ساده نبینید
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
