ای آینه‌دار پنج معصوم!
در بحر عفاف، دُرّ مکتوم
یکی این‌سان، یکی این‌گونه باید
که شام و کوفه را رسوا نماید
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بی‌تابت چه دیدند؟
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
وقتی خدا بنای جهان را گذاشته
در روح تو سخاوت دریا گذاشته
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
