عالم همه مبتدا، خبر کرببلاست
انسان، قفس است و بال و پر کرببلاست
و آتش چنان سوخت بال و پرت را
که حتی ندیدیم خاکسترت را
یک پنجره، گلدانِ فراموش شده
یک خاطره، انسانِ فراموش شده
آن صبح سراسر هیجان گفت اذان را
انگار که می‌دید نماز پس از آن را
صدای پای شما... نه، صدای بال می‌آید
کسی فراتر از امکان و احتمال می‌آید
جهان نبود و تو بودی نشانۀ خلقت
همای اوج سعادت به شانۀ خلقت
گاهی از کوچه‌های مدینه یک صدای قدیمی می‌آید
بین فرزند و مادر نشان از گفتگویی صمیمی می‌آید!
