چیست این چیست که از دشت جنون می‌جوشد؟
گل به گل، از ردِ این قافله خون می‌جوشد
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
باید از فقدان گل خون‌جوش بود
در فراق یاس مشكی‌پوش بود
نفسی به خون جگر زدم، که لبی به مرثیه وا کنم
به ضریحِ گمشده سر نهم، شبِ خویش وقف دعا کنم
