گل کرده در ردیف غزلهای ما حسین
شوری غریب داده به این بیتها حسین
قدم در دفاع از حرم برندارد
سپاھی که تیغ دودَم برندارد
سر نهادیم به سودای کسی کاین سر از اوست
نه همین سر که تن و جان و جهان یکسر از اوست...
فرخنده پیکریست که سر در هوای توست
فرخندهتر سریست که بر خاک پای توست
گر بسوزیم به آتش همه گویند سزاست
در خور جورم و از فضل توام چشم عطاست
باید از فقدان گل خونجوش بود
در فراق یاس مشكیپوش بود