برخاستم از خواب اما باورم نیست
همسنگرم! همسنگرم! همسنگرم! نیست
مرا مباد که با فخر همنشین باشم
غریبوار بمیرم، اگر چنین باشم
خبر این بود که یک سرو رشید آوردند
استخوانهای تو را در شب عید آوردند
تن خاكی چه تصور ز دل و جان دارد؟
مگر این راه پر از حادثه پایان دارد؟
آن شب میان هالهای از ابر و دود رفت
روشنترین ستارهٔ صبح وجود رفت
صدای کیست چنین دلپذیر میآید؟
کدام چشمه به این گرمسیر میآید؟
