ای بحر! ببین خشکی آن لب‌ها را
ای آب! در آتش منشان سقا را
از سمت مدینه خبر آورد نسیمی
تا مژده دهد آمده مولود عظیمی
آن‌که با مرگِ خود احیای فضیلت می‌خواست
زندگی را همه در سایۀ عزّت می‌خواست
تن خاكی چه تصور ز دل و جان دارد؟
مگر این راه پر از حادثه پایان دارد؟
آن شب میان هاله‌ای از ابر و دود رفت
روشن‌ترین ستارهٔ صبح وجود رفت
