با ظلم بجنگ، حرف مظلوم این است
راهی که حسین کرده معلوم این است
هر زمانی که شهیدی به وطن میآید
گل پرپر شده در خاطر من میآید
تن خاكی چه تصور ز دل و جان دارد؟
مگر این راه پر از حادثه پایان دارد؟
آن شب میان هالهای از ابر و دود رفت
روشنترین ستارهٔ صبح وجود رفت
