وقتی خدا بنای جهان را گذاشته
در روح تو سخاوت دریا گذاشته
گر بر سر نفس خود امیری، مردی
ور بر دگری نکته نگیری، مردی
دل گفت مرا علم لَدُنّی هوس است
تعلیمم کن اگر تو را دسترس است
او هست ولی نگاهِ باطل از ماست
دیوارِ بلندِ در مقابل از ماست
تن خاكی چه تصور ز دل و جان دارد؟
مگر این راه پر از حادثه پایان دارد؟
آن شب میان هالهای از ابر و دود رفت
روشنترین ستارهٔ صبح وجود رفت