تا چند اسیر رنگ و بو خواهی شد؟
چند از پی هر زشت و نکو خواهی شد؟
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
بی‌تاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده
