اراده کن که جهانی به شوق راه بیفتد
به سینۀ همه، آن شور دل‌بخواه بیفتد
بر شانۀ یارش بگذارد سر را
بردارد اگر او قدمی دیگر را
ای بستۀ تن! تدارک رفتن کن
تاریک نمان، چشم و دلی روشن کن
شگفتا راه عشق است این، که مرد جاده می‌خواهد
حریفی پاک‌باز و امتحان پس‌داده می‌خواهد
از مرز رد شدیم ولی با مصیبتی
با پرچم سیاه به همراه هیأتی
انگار پی نان و نوایید شما
چون مردم کوفه بی‌وفایید شما
بگو چه بود اگر خواب یا خیال نبود؟!
که روح سرکش من در زمان حال نبود
حُر باش و ادب به زادۀ زهرا کن
خود را چو زهیر، با حیا احیا کن
بی‌تاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی
