ای کاش که در بند نگاهش باشیم
دل‌سوختۀ آتش آهش باشیم
روزی که عطش به جان گل‌ها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خسته‌حالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
ما گرم نماز با دلی آسوده
او خفته به خاکِ جبهه خون‌آلوده
دریا بدون ماه تلاطم نمی‌کند
تا نور توست، راه کسی گم نمی‌کند
بی‌تاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی
