غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
هر کس به سایۀ تو دو رکعت نماز کرد
با یک قنوت هر چه گره داشت، باز کرد
از کوی تو ای قبلۀ عالم! نرویم
با دست تهی و دل پُر غم نرویم
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
شب در سکوت کوچه بسی راه رفته بود
امواج مد واقعه تا ماه رفته بود
