هنگام سپیده بود وقتی میرفت
از عشق چه دیده بود وقتی میرفت؟
خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را
که شیرینتر کند در لحظههای تشنه کامت را
رود از جناب دریا فرمان گرفته است
یعنی دوباره راه بیابان گرفته است
عمری به جز مرور عطش سر نکردهایم
جز با شرابِ دشنه گلو تر نکردهایم