او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
بیتاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی
با توام ای دشت بیپایان سوار ما چه شد
یکّهتاز جادههای انتظار ما چه شد
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟
