آن روز با لبخند تا خورشید رفتی
امروز با لبخند برگشتی برادر
چون کوفه که چهره‌ای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
این جاده که بی‌عبور باقی مانده
راهی‌ست که سمت نور باقی مانده
یک دفتر خون، شهادتین آوردند
از خندق و خیبر و حنین آوردند
یک کوه رشید داده‌ام ای مردم!
یک باغ امید داده‌ام ای مردم!
گفتم سر آن شانه گذارم سر خود را
پنهان کنم از چشم تو چشم تر خود را
خوش باد دوباره یادی از جنگ شده‌ست
دریاچۀ خاطرات خون‌رنگ شده‌ست
پرنده کوچ نکرده‌ست زیر باران است
اگرچه سنگ ببارد وگرچه طوفان است
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست
