رسیدی و پر و بال فرشته‌ها وا شد
شب از کرانۀ هستی گذشت و فردا شد
امروز که انتهای دنیای من است
آغاز تمام آرزوهای من است
با بال و پری پر از کبوتر برگشت
هم بالِ پرنده‌های دیگر برگشت
آن روز، گدازۀ دلم را دیدم
خاکستر تازۀ دلم را دیدم
مرا از حلقۀ غم‌ها رها کن
مرا از بند ماتم‌ها رها کن
بیا به خانه که امّید با تو برگردد
هزار مرتبه خورشید با تو برگردد
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونین‌جگرهاست
یک دختر و آرزوی لبخند که نیست
یک مرد پر از کوه دماوند که نیست
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
می‌رسم خسته می‌رسم غمگین
گرد غربت نشسته بر دوشم
