می‌گوید از شکستن سرو تناورش
این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...
رسیدی و پر و بال فرشته‌ها وا شد
شب از کرانۀ هستی گذشت و فردا شد
آن روز، گدازۀ دلم را دیدم
خاکستر تازۀ دلم را دیدم
گفته بودی که به دنیا ندهم خاک وطن را
برده‌ام تا بسپارم به دم تیر بدن را
بیا به خانه که امّید با تو برگردد
هزار مرتبه خورشید با تو برگردد
زنی شبیه خودش عاشق، زنی شبیه خودش مادر
سپرده بر صف آیینه دوباره آینه‌ای دیگر
می‌رسم خسته می‌رسم غمگین
گرد غربت نشسته بر دوشم
گاهی اگر با ماه صحبت کرده باشی
از ما اگر پیشش شکایت کرده باشی
