ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
و آتش چنان سوخت بال و پرت را
که حتی ندیدیم خاکسترت را
دل و جانم فدای حضرت دوست
نی، فدای گدای حضرت دوست
ماییم ز قید هر دو عالم رَسته
جز عشق تو بر جمله درِ دل بسته
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
