ای حضرت خورشید بلاگردانت
ای ماه و ستاره عاشق و حیرانت
خورشید که بوسه بر رخ خاور زد
در سینه دلش مثل پرستو پر زد
هر کس که شود پاک سرشت از اینجاست
تعیین مسیر سرنوشت، از اینجاست
آمد عروس حجلۀ خورشید در شهود
در کوچه‌ای نشست که سر منزل تو بود
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
یک لحظه به فکر هستی خویش نبود
دنیاطلب و عافیت‌اندیش نبود
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
از جوش مَلَک در این حرم هنگامه‌ست
اینجاست که هر فرشته، گلگون جامه‌ست
مردی که دلش به وسعت دریا بود
مظلوم‌تر از امام عاشورا بود
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
حُسنت، به هزار جلوه آراسته است
زیبایی‌ات از رونق مه کاسته است
چشم تو نوازشگر و مهرافروز است
در عمق نگاه تو غمی جانسوز است
خزان نبیند بهار عمری که چون تو سروی به خانه دارد
غمین نگردد دلی که آن دل طراوتی جاودانه دارد
چشمت به پرنده‌ها بهاری بخشید
شورِ دل تازه‌ای، قراری بخشید
