آدم در این کرانه دلش جای دیگریست
این خاک، کربلای معلای دیگریست
لطفی که کرده است خجل بارها مرا
بردهست تا دیار گرفتارها مرا
کنج اتاقم از تب و تاب دعا پر است
دستانم از «کذالک» از «ربنا» پر است
اذانی تازه کرده در سرم حسّ ترنم را
ندای ربّنا را، اشک در حال تبسم را
