تا نگردیده‌ست خورشید قیامت آشکار
مشتِ آبی زن به روی خود، ز چشمِ اشک‌بار
با ریگ‌های رهگذر باد
در خیمه‌های خسته بخوانید
ماه فرو ماند از جمال محمد
سرو نباشد به اعتدال محمد
هنگام سپیده بود وقتی می‌رفت
از عشق چه دیده بود وقتی می‌رفت؟
لطفی که کرده است خجل بارها مرا
برده‌ست تا دیار گرفتارها مرا
