شده‌ست خیره به جاده دو چشم تار مدینه
به پیشوازی تنهاترین سوار مدینه
غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
این اشک‌های داغ را ساده نبینید
بَر دادن این باغ را ساده نبینید
لطفی که کرده است خجل بارها مرا
برده‌ست تا دیار گرفتارها مرا
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
