آیینۀ وحی و آیت بیداری‌ست
کارش همه دلنوازی و دلداری‌ست
دل در حرم تو خویش را گم کرده‌ست
یعنی عوض گریه تبسم کرده‌ست
زیبایی چشمه‌سار در چشمش بود
دلتنگی و انتظار در چشمش بود
شوریده‌‌سری مسافری دلخسته
مانند نماز خود، شکسته بسته...
به روزگار سیاهی که شب حصار نداشت
جهان جزیرۀ سبزی در اختیار نداشت
مفتاح اجابت دعایش، خواندند
سرچشمۀ رحمت خدایش، خواندند
جز در غم عشق سینه را چاک مکن
دل خوش به کسی در سفر خاک مکن
زان‌روز که سوخت از عطش کام حسین
گوش دل عالم است و پیغام حسین
همچون نسیم صبح و سحرگاه می‌رود
هرکس میان صحن حرم راه می‌رود
