خاکیان را از فلک، امید آسایش خطاست
آسمان با این جلالت، گوی چوگان قضاست
چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
ای آسمان به راز و نیازت نیازمند
آه ای زمین به سوز و گدازت نیازمند
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
در جام دیده اشک عزا موج می‌زند
در صحن سینه شور و نوا موج می‌زند
با آن که آبدیدۀ دریای طاقتیم
آتش گرفته‌ایم که غرق خجالتیم
