خوشا آنان که چرخیدند در خون
خدا را ناگهان دیدند در خون
ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لب‌تشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییده‌ست
بر خاک پگاه کوچکی روییده‌ست
شب‌نشینانِ فلک چشم ترش را دیدند
همه‌شب راز و نیاز سحرش را دیدند
بی‌تاب‌تر از جانِ پریشان در تب
بی‌خواب‌تر از گردش هذیان بر لب
به‌نام او که دل را چاره‌ساز است
به تسبیحش زمین، مُهر نماز است
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
