تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بیحساب پیدا شد
ای قوم به حج آمده در خویش نپایید
از خود بهدرآیید که مهمان خدایید
دل را به نور عشق صفا میدهد نماز
جان را به ياد دوست جلا میدهد نماز
مدینه حسینت کجا میرود؟
اگر میرود، شب چرا میرود؟
ای در تو عیانها ونهانها همه هیچ
پندار یقینها و گمانها همه هیچ
بهار آمد بهار من نیامد
گل آمد گلعذار من نیامد
مجنون تو کوه را ز صحرا نشناخت
دیوانۀ عشق تو سر از پا نشناخت
ای آنکه دوای دردمندان دانی
راز دل زار مستمندان دانی
ای سرّ تو در سینۀ هر محرم راز
پیوسته درِ رحمت تو بر همه باز
بازآ بازآ هر آنچه هستی بازآ
گر کافر و گبر و بتپرستی بازآ
از غم دوست در این میکده فریاد کشم
دادرس نیست که در هجر رخش داد کشم